Karadeniz...

İçinde birçok canlıyı barındırır... Kocamandır yüreği, derindir kalbi, herkesi kucaklar, çevreler, kollar, sevmediğini yutar .)  Hırçındır karadeniz, kafasına eserse eser gürler, yıkar ortalığı, sonra aniden durulur, tüm döktüklerini toplar, içinde temizler herşeyi ve tekrar güzelliklerle döndürür hayata...  Kıyıya dalgalarını savurur  büyüklü küçüklü, döker içini sahiline, bırakır kendini rüzgara... Fırtına olur bazen, bazense sessizdir sadece ... Dümdüz, sakin masmavidir gökyüzünün güzelliğince....
Gece başka güzeldir gündüz başka, Sadece sesini duyarsın gecenin karanlığında.  Kıyıya, sahile döker yine içini. Gece daha çok dertlenir, şehrin sessizliğinde kendi sesini daha güzel duyurur... Bunu fırsat bilip anlatır da anlatır sahile ama sahil hiç bıkmaz, onu sonsuza dek dinleyebilir. Çünkü sahil dert ortağıdır karadenizin...  Birinin eksikliğinde diğerinin sesi çıkmaz sus orucuna girer adeta öteki...
İkisi böyle bağlıdırlar birbirlerine... ve hep bağlı kalacaklardır.