Her zaman her istediği olan şımarık bir kız çocuğu değilim. Aza kanaat etmeyi olanla yetinmeyi, olmayana üzülmemeyi de bilirim ama son birkaç yıldır ne hayal kurduysam hepsi hüsran ile sonuçlanıyor. En güzel anlarım bile böyle. Bir şöyle ağız dolusu oh be diyemiyorum. İsyan etmiyorum, yani etmemek için elimden geleni yapıyorum ama artık cidden ben kaldıramıyorum Rabbim.. Büyümek zulümmüş insanın kalbine bunu öğrenmiştim zaten ama her geçen gün bu gerçekle bir kez daha yüzleşiyorum. Hayat hep bir vazgeçiş hep bir ödün verme ile mi devam etmeli?! Ne diyeyim İnşallah sonum güzel olur. Kendimden beklentilerimden hayallerimden o kadar taviz veriyorum ki inşallah her şey buna değer..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder