İyiyim diyoruz ya her sorana, iyi miyiz sahi?

Bir insana bu kadar huzur ve mutluluk veren şey aynı zamanda onun canını nasıl bu kadar yakabilir? Yakıyor.. Ama tek sözü bile yetiyor yine o yangını söndürmeye.. Şu an içim yangın yeri, kalbim her gün her saniye ağlıyor.. Kurtuluşu var mı, gelecek olan su yetişebilecek mi kül olmadan, bilmiyorum.. Kül olursa yeniden doğabilir mi küllerinden, bunu da bilmiyorum.. Çok büyük bir acı, tarif edilemeyen türden.. İçime bıçağı batırıp çevire çevire içimi sökmeye çalışıyorlar sanki.. Boğazımda üst üste birikip düğüm oluyor sesim, konuşamıyorum, yutkunamıyorum.. Gözlerim susmuyor, onlar içini döktükçe biriken hıçkırıklarla nefes alamıyorum.. Daha nasıl tariflenir bu acı bilmiyorum.. Kötüyüm, hastayım ve iyileşebilir miyim bilmiyorum. Yaram da O ilacım da O.. Nasıl bu kadar bağlanabiliyorum Ona? Nasıl bu kadar avuçlarında kalbim? Ona ne kadar kızsam da, çıkaramıyorum aklımdan tek bir saniye bile.. Onsuzluğu istemiyorum.. Bu halde iken bile tek kelime etmeyelim sadece susup sarılalım birbirimize, birleştirelim kalplerimizi ve iyileşelim istiyorum.. Ben Onu ne olursa olsun çok seviyorum..