Gelmeyene

26 yıldır bekliyorum “Gelecek” i, hâlâ bekleme sürecindeyim. Her doğum günümde ona hissettiklerimi yazdığım küçük bir dosyam var. Gelmeyişine ettiğim sitemleri, onu tanımadığım halde onu ne kadar özlediğimi anlattığım cümleleri, onsuzken yaptığım hataları anlattığım küçük bir dosya. Geldiğinde belki vereceğim belki de vermeyeceğim ona ama ona onsuzluğu anlatmak, içimi en çok beklediğime dökmek rahatlatıyor beni. Bu kadar yıl hiç mi kimse çıkmadı karşıma, çıktı, Hiçbirini kabul etmedi gönlüm.. Hep hayır dedim önüme çıkanlara, kimseye emanet etmedim kalbimi. Gerçek sahibi geldiğinde ona vereceğim dedim. Aklıma yatmayanı kalbime almadım hasılı. Zaman oldu onu beklerken anlık gaflete düştüm, başkalarına ilgi duydum, sevdiğimi zannettim ama sevmedim hiç kimseyi hayalimdeki onu sevdiğim gibi, onsuzluğuna yazdığımda yaşadığım duyguları yaşamadım hiç kimseye karşı. Öyle anlarım oldu ki kaçıp sadece ona sığınmak istediğim, kaçamadım, boşluklarda dolandım durdum. Kafama genelde pek bir şey takmayan biriyimdir. Hiçbir şey sağlıktan ve aileden değerli değildir benim için. Ama kafana tokadan başka şey takmayacaksın diyen ben kafama hep taktım onsuzluğu. Diyor ya “Yalnızlığa elbet alışır bedenim, yalnızlıkla belki de başa çıkabilirim, çok zor gelse bile yaşar öğrenirim, sensizlik benim canımı acıtan..” diye. Bir şarkı bu kadar mı dokunur insanın kendinde zorla açtığı yaraya, dokunuyor işte.. Evet zorla açtığım yara. Hep geleceğine inanıp ümitle bekledim onu, belki de hiç gelmeyecek birisini.. Yaşayacağımız şey ”sevda” ise kirlenmemiş, tertemiz ve samimiyetle donatılmış olmalı bu “sevda denen kuş” diye mümkün olduğunca temiz bıraktım kalbimi, o geldiğinde en güzel köşemin en ferah haliyle rahat etsin diye, gelmedi.. Ben yine de kaybetmeyeceğim ona olan umudumu. Bu kadar bekledim yine bekleyeceğim gelmeyişini. Gelmese bile onsuzluğunda bulduklarıma, hayallerimde yaşadıklarıma tutunup devam edeceğim hayata. Yolum uzun mu kısa mı bilmiyorum ama artık gidebildiğim yere kadar gideceğim..