Bugün çok güvendiğim ve değer verdiğim birisinin bana üst üste yalanlar söylediğini, beni ve birkaç sevdiğim kişiyi yalanlarla kandırdığını öğrendim. Yaşadığım hayal kırıklığına mı yanayım, kendi salaklığıma mı yanayım, her seferinde aynı yerden yediğim darbelere mi yanayım...
Bu kadarım işte, kime güvenip kime güvenmemem gerektiğini anlayamayacak kadar küçük, kandırıldığını anlayamayacak kadar aciz, o yalan söylemez diyerek söylediklerine inanıp güvenecek kadar salağım. Bitti. Bu insanlara son güvenişimdi.
Genelde hep dinleyen olmuşumdur. Anlatmam kendi dertlerimi kolay kolay kimseye. Neden bu kadar sırlarla dolusun der en yakınlarım bana. Bu yüzden işte. Yoruldum çünkü her güvendiğim kişiden darbe yemekten. Canım ciğerim dediğim kim varsa mutlaka hepsinden darbeler aldım, her seferinde yeniden güvendim başkalarına ve yine benzer şekilde darbelerle karşılaştım. Sevdiğim kişilerden cinsiyet farketmeksizin aldığım darbeler artık kimseyi hayatıma kolay kolay almamama ve aldıklarıma da ne kadar güvenirsem güveneyim kendimle alakalı çok fazla bir şey anlatmamama sebep oldu. Son yaşadığım olay bir sır mevzusu değil. Kendimi bildim bileli hayatımda olan birinin yalanlarıyla güven duygumu sömürmesi. Öyle de olsa uzun zaman önce aldığım kararın ne kadar doğru olduğunu bir kez daha tekrar anladım. Kilit vurdum dilime, kimseye anlatmadım kendimi her şeyimle. Bu kadar darbeden sonra daha da anlatmam. Dinlerim, dostum dediğim kimseler dostumdur, her daim baş tacımdır ama anlatamam her şeyimle kendimi. Yeni tanıdıklarıma da kirpi gibi çıkarırım dikenlerimi, kusura bakmasın hiç kimse.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder